Heel lang geleden woonden er twee gebochelden in Floreffe. De eerste was gemeen en onaangenaam, terwijl de tweede vriendelijk was en altijd bereid om zijn buurman te helpen.
Op een maanverlichte nacht, toen de zachte gebochelde in de buurt van de grotten van Floreffe liep, hoorde hij een koor steeds maar weer zingen: “Maandag, dinsdag, woensdag, donderdag, vrijdag, zaterdag”. Nieuwsgierig volgde hij de stemmen en zag een groep nutons, kleine dwergen die in de grotten woonden. Toen ze hem zagen, zongen ze hem toe: “Zing, zing en je zult gelukkig zijn bij ons! Zonder een moment te aarzelen deed de vriendelijke gebochelde mee en voegde eraan toe “en zondag is ook goed! De noten waren verrukt over zijn prachtige stem en zijn nieuwe vers. Gelukkig, zeiden ze tegen hem: “Dat is een goeie! Om te bewijzen dat we gelukkig zijn, zie je dat je geen bochel meer hebt”. Hij was inderdaad zijn bult kwijt! Terwijl hij zijn nieuwe vrienden bedankte, ging hij naar huis en viel in slaap.
De volgende dag was het hele dorp blij voor hem, behalve de boze gebochelde. Woedend en jaloers haastte hij zich naar de grotten van Floreffe zodra de schemering viel. Toen hij de noten hoorde zingen, ging hij naar hen toe en werd uitgenodigd om te zingen. Helaas had hij een erg lelijke stem en zong hij vals. Toen ze het hoorden, riepen de gekken uit: “Wat zing je slecht, je doet onze oren pijn! Dus voor straf moet je op je buik de bult dragen die je kameraad op zijn rug droeg! Zo eindigde de boze gebochelde van Floreffe met twee bulten en werd hij het lachertje van het dorp.
Bronnen:
- ELSDORF, M., DELAIRESSE, Y., Nutons & Sotais en Wallonie, Luik, Noir Dessin Production, 2011, p. 35-36.
- LEMOINE, J., La Marlagne et les grottes de Floreffe, Gent, Vanderpoorten, 1911.
